مهارکننده های انعقادی در بیماران مبتلا به تالاسمی

چکیده سابقه و هدف بیماری تالاسمی یک کم خونی ارثی با درمان تزریق خون مزمن می باشد. یکی از عوارض این بیماری، حوادث ترومبوآمبولیک است که اغلب به صورت تحت حاد می باشد. در این مطالعه میزان فعالیت پروتئین های مهارکننده انعقادی در این بیماران بررسی شده است. مواد و روش ها در یک مطالعه توصیفی با نمونه گیری سرشماری، بیماران تالاسمی مراجعه کننده به درمانگاه بیماران بزرگسال تالاسمی تهران بررسی شدند. سطح پروتئین های c ، s و آنتی ترومبین iii اندازه گیری شد و با 110 فرد طبیعی به عنوان گروه کنترل(که از نظر سنی و جنسی با گروه بیماران ما منطبق بودند) مقایسه گردید. جهت تحلیل نتایج از نرم افزار 16 spss و آزمون های کای دو، t-test و پیرسون با ضریب اطمینان 95% استفاده شد. یافته ها 127 بیمار تالاسمی با میانگین سنی 4/29(6/10 sd =) سال و در گروه کنترل با میانگین 13/27 (8/8 sd =) سال بررسی شدند. 7 نفر(5/5% کل بیماران) سابقه ترومبوز داشتند که 2 نفر تالاسمی ماژور و 5 بیمار تالاسمی اینترمدیا بودند و همگی اسپلنکتومی شده بودند. پروتئین c در 1/61% ، پروتئین s در 67% و مقدار آنتی ترومبین iii در 5/22% از مبتلایان به تالاسمی کاهش داشت. بین مقادیر پروتئین های ضد انعقادی در بیماران تالاسمی و گروه کنترل اختلاف قابل توجه و معنی داری مشاهده شد(001/0 (p=. نتیجه گیری در این مطالعه پروتئینc وs و آنتی ترومبین iii به عنوان شاخص های مهارکننده های انعقادی بررسی شدند که در مقایسه با گروه کنترل، متوسط مقدار فعالیت این فاکتورها در بیماران تالاسمی کاهش قابل ملاحظه ای را نشان داد و می تواند توجیه کننده استعداد ابتلا به بیماری های ترومبوتیک در این گروه از بیماران باشد. کلمات کلیدی: ترومبوفیلی، تالاسمی، پروتئین c ، پروتئین s ، آنتی ترومبین iii